Αμπελουργία στην Άνδρο και ο Διόνυσος

Αμπελουργία στην Άνδρο και ο Διόνυσος
H ονομασία της Άνδρου έχει διατηρηθεί από την αρχαιότητα και δεν έχει αλλάξει ποτέ. Πήρε το όνομά της, από τον πρώτο οικιστή της τον Άνδρο. Αυτός έλαβε το νησί ως δώρο, από τον βασιλιά της Κρήτης Ραδάμανθη (αδερφό του Μίνωα). Σύμφωνα με τη μυθολογία (Διόδωρος), ο πατέρας του Άνδρου ήταν γιος του Απόλλωνα και της νύμφης Ροιούς (γονείς της ήταν ο γιος του Διόνυσου Στάφυλος και η βάκχιδα Χρυσόθεμις).
Ο Διόνυσος ήταν θεός αγαπητός και πολιούχος της Άνδρου. Στη αρχαιότητα υπήρχε μεγαλοπρεπής ναός., αφιερωμένος σ’ αυτόν. Κάθε χρόνο συγκεντρώνονταν πιστοί απ’ όλη την Ελλάδα και του απέδιδαν μεγάλες τιμές, καθώς τους προσέφερε πολύτιμο δώρο την άμπελο, που από τον ευλογημένο καρπό της έφτιαχναν το κρασί, που τους έδινε παρηγοριά στα βάσανα και τις δυσκολίες και γλύκαινε την ψυχή τους. Στις επτά μέρες που διαρκούσαν τα Διονύσια, θαύμα μετέτρεπε σε κρασί, το νερό της πηγής του ναού.
Από την αρχαιότητα η στρατηγική θέση της Άνδρου στο Αιγαίο ήταν παράγοντας ευνοϊκός για την ανάπτυξη της ναυτιλίας και του εμπορίου. Αναπτύχθηκαν στην Άνδρο, καλά οργανωμένες και οχυρωμένες πόλεις με πολυτελείς ναούς και ισχυρή οικονομία. Αρχαιότερος οικισμός ο Στρόφιλας , με κυρίαρχο ναυτικό χαρακτήρα (4500-3200) π. Χ. και αργότερα ( 10ος-8ος αι .π. Χ. ) οι οικισμοί της Ζαγοράς και της Υψηλής.
Η Άνδρος είναι τόπος με ιδανικές κλιματολογικές και γεωφυσικές συνθήκες για την αμπελουργία,. Από τα κυριότερα εξαγωγικά προϊόντα της ήταν ο οίνος. Στα αρχαία νομίσματα του νησιού απεικονίζονταν σχεδόν πάντα διονυσιακές παραστάσεις. Νομίσματα , που έχουν βρεθεί και χρονολογούνται από το 665 π.Χ., δίνουν εικόνες με τον Διόνυσο, σε διάφορες μορφές του, αλλά και παραστάσεις σχετικές με αυτόν, όπως κισσοί, σταφύλια και διάφοροι αμφορείς που συμβολίζουν το εξαγωγικό εμπόριο του κρασιού, μέσω διαφόρων αγγείων.
Αυτήν την βαθιά ριζωμένη παράδοση της αμπελουργίας στο νησί μας συνεχίζουμε έμπρακτα , καλλιεργώντας τα αμπέλια μας στα ίχνη των αρχαίων μεθόδων. Θεωρούμε μ΄ αυτόν τον τρόπο, ότι αξιοποιούμε την παρακαταθήκη που έχουμε και προσπαθούμε για την ανάδειξή της.